Mój BookAThonowy stosik. :))

Już za chwileczkę, już za momencik

tydzień z BookAThon zacznie się kręcić

i z tej pięknej okazji przybywam do Was z moim stosikiem na zaczytany tydzień. :))

Na początek napiszę, jakie wyzwania czekają nas od 30.11 i jakie książki wybrałam do wypełnienia poszczególnych zadań. Niektóre z nich będą się powtarzały, ponieważ nie zdążę w ciągu tygodnia przeczytać aż sześciu lektur. Nie spodziewam się nawet, iż uda mi się pochłonąć wszystkie te, które zagarnęłam do wyzwania, ale chciałabym je przeczytać – stąd mój wybór.

Wyzwanie 1 – Książka z czymś czerwonym na okładce to "oficjalnie" "Uroczysko" Magdaleny Kordel (378 str.), choć każda z wybranych przeze mnie lektur w jakimś stopniu spełnia ten warunek, ;)

2 – coś z listy 100 tytułów BBC to " Harry Potter i Kamień Filozoficzny" J. K. Rowling (246 str.),

3 – jako szkolna lektura, której nie przeczytałam "Oskar i Pani Róża" Erica – Emmanuela Schmitta (86 str.),

4 – tytuł, który zdobył nagrodę literacką to ponownie "Harry Potter ...",

5 – książka wybrana przez inną osobę to "Ostatnie dni Królika" Anne McPartlin (398 str.), którą otrzymałam jako nagrodę za udzielanie się na blogu Blask Książek i wyszukała ją dla mnie Gosia,

6 – publikacją polskiego autora jest wspomniane wcześniej "Uroczysko".

7 – Ostatnie wyzwanie dotyczy przeczytania w trakcie BookAThoonu co najmniej 1500 stron. Ja nie biorę w nim udziału, ale jeśli przeczytam 1108 stron, które sobie wyznaczyłam i tak będę ogroooooomnie z siebie dumna. Szczerze mówiąc jednak – nie spodziewam się aż takiego sukcesu. ;) Półtoraroczna córeczka, praca, zajmowanie się domem, gotowaniem. Na podium raczej nie stanę, jednak w tym wszystkim chodzi o wspólne czytanie i dobrą zabawę, czego właśnie się spodziewam. :))

Oto kilka zdjęć mojego stosiku.

 

A Wy? Przyłączycie się?

Zapraszam! :)

Piszcie też o tym, jak podoba Wam się mój stosik i jakie książki Wy wybraliście, jeżeli bierzecie udział w tej zabawie. A jeśli nie uczestniczycie w BookAThonie – czytacie coś obecnie? Jakie są Wasze najbliższe czytelnicze plany? :))

Nadszedł czas na recenzję "Kosogłosa". :)

"Tydzień z Igrzyskami Śmierci" powoli dobiega końca i wczoraj skończyłam czytać "Kosogłosa", ostatnią część trylogii. Dziś przybywam, by podzielić się z Wami wrażeniami na temat przeczytanej lektury. :)

Podobnie, jak w przypadku "W pierścieniu ognia", także "Kosogłosa" można podzielić na dwie części. Pierwszą, w której Katniss stopniowo powraca do zdrowia, dowiaduje się, co wydarzyło się na arenie i jaki los spotkał jej znajomych, a także próbuje odnaleźć się w nowym miejscu, w zaskakującej sytuacji, w jakiej została po raz kolejny postawiona (bo w życiu Katniss od zakończenia pamiętnych Igrzysk Śmierci nic nie jest już pewne i wygląda na to, iż spokój nie jest jej pisany). W Panem trwa wojna (tyle chyba mogę zdradzić), ale nie dotyczy ona jeszcze bezpośrednio naszych bohaterów. Autorka stopniowo wprowadza nas w akcję. Nie brakuje tu sytuacji zagrożenia, pewnego niepokoju, ale czyta się ją w miarę spokojnie.

Mijamy połowę, a może 2/3 książki i "gra" znowu się rozpoczyna. Znów w wielkim napięciu śledzimy losy "Kosogłosa", akcja nabiera zawrotnego wręcz tempa, trudno odłożyć książkę na półkę, zwłaszcza, że koniec każdego rozdziału zapowiada następne niesamowite wydarzenia. Trup ściele się gęsto, a my, zaskakiwani kolejnymi wypadkami, niejednokrotnie ze zdumienia szeroko otwieramy usta.

Choć pierwsza część książki podobała mi się to po dłuższym czasie zaczęła mnie nieco nużyć. Na szczęście wówczas pisarka postanowiła zafundować czytelnikom moc niesamowitych emocji. Fabuła stała się tak wartka, że chwilami zapierała dech w piersiach, a raz (pod koniec), musiałam nawet przerwać czytanie, aby móc uspokoić emocje.

Suzanne Collins rozwaliła moje serce na tysiąc kawałków. Tak, jak pozwoliła mi pokochać swoich bohaterów (im bliżej ich poznawałam, tym większym afektem darzyłam), tak nagle zaczęła mi niektórych z nich odbierać. Oj, bolesne to będą wspomnienia, jednak to właśnie one dodają książce jeszcze większej wartości.

Podczas lektury "Kosogłosa" zdarzyło mi się kilkakrotnie śmiać w głos, albowiem mimo przedstawionego w niej okrucieństwa, autorka potrafiła również wprowadzić  w jej treść zabawne sytuacje oraz dialogi.

"Przeszywa mnie zimny dreszcz. Naprawdę jestem taka chłodna i wyrachowana? Gale nie powiedział: 'Katniss wybierze tego, z którego nie będzie mogła zrezygnować, bo pęknie jej serce', czy choćby 'tego, bez którego nie będzie mogła żyć'. To by sugerowało, że powoduje mną taka czy inna namiętność. Tymczasem mój najlepszy przyjaciel twierdzi, że po zastanowieniu wybiorę tę osobę, bez której nie dam sobie rady. W ogóle nie zakłada, że pokieruje mną miłość, pożądanie, czy choćby myśl o dopasowaniu. Po prostu przeprowadzę chłodną kalkulację, żeby ustalić, który z moich potencjalnych partnerów ma więcej do zaoferowania, zupełnie jakby w ostatecznym rozrachunku chodziło o to, kto mi zapewni dłuższe życie: piekarz czy myśliwy. Równie okropne jest to, że Peeta im nie zaprzeczył. Wszystkie emocje zostały mi odebrane i użyte przez Kapitol oraz rebeliantów, więc w tej chwili mój wybór byłby prosty: doskonale dałabym sobie radę bez nich obydwu."

Wątek miłosny w książce budzi niemałe emocje. Kogo wybierze Katniss? Gale'a, z którym zaprzyjaźniła się pięć lat wcześniej podczas polowań na zwierzęta w dwunastym dystrykcie, czy Peetę, z którym poznała się na arenie podczas okrutnych, głodowych igrzysk?

Ja od początku kibicowałam Katniss i Gale'owi, ale nie zdradzę tutaj zakończenia książki. Aby poznać jej koniec, sami musicie przeczytać to dzieło lub obejrzeć film. 

Podczas czytania "Kosogłosa" zdarzyło mi się również popłakać. I mimo, iż świat stworzony w książce jest fikcyjny, chwilami czułam się, jak by to była prawdziwa wojna i nie potrafiłam przetłumaczyć sobie, iż to tylko science fiction. Mrożące krew w żyłach opisy: ludzie opuszczający w środku nocy swoje zniszczone domy, poszukujący schronienia, strzelaniny, wybuchy bomb, dziewczynka w żółtym płaszczyku, dzieci znajdujące się za metalową siatką, odgrodzone od tłumu, i ich historie. Osobiście nie mogłam przejść nad tym obojętnie. Niby science - fiction, a ja widziałam okrucieństwo prawdziwej, bezwzględnej wojny.

Warto też wspomnieć o bohaterach "Kosogłosa". Niestety książkę czytałam w dość krótkim czasie. Niekiedy nie miałam możliwości wystarczającego skoncentrowania się na jej treści i nie udało mi się dobrze poznać niektórych bohaterów, więc momentami nie wiedziałam o kim akurat jest mowa. Nie przeszkadzało mi to jednak w ogólnym odbiorze lektury. Za to jestem bardzo ciekawa filmu, bo jednak w przypadku obrazu łatwiej będzie mi kojarzyć jego poszczególne postacie.

A Wy czytaliście "Kosogłosa"? A może oglądaliście już film? Jak Wasze wrażenia? Koniecznie napiszcie o tym w komentarzach.

 

"Tydzień z Igrzyskami Śmierci" trwa. :) Moja recenzja "W pierścieniu ognia".

Dziś w ramach facebookowego

Tygodnia z Igrzyskami Śmierci

gdy dziewczyny zamieściły już swoje recenzje "W pierścieniu ognia" ja zapraszam Was także na swoją ocenę tej pozycji. :))

"Igrzyska śmierci" wpadły w me ręce za sprawą siostrzenicy, która książkę (wraz z kilkoma innymi) wypożyczyła z biblioteki. Miałam kilka dni na wybranie i przeczytanie kilku lektur z jej stosiku, a że o "Igrzysach ..." słyszałam mnóstwo, więc właśnie po nie sięgnęłam. Skutek tego był taki, że zakochałam się w książce bez pamięci. Obejrzałam film, a teraz przy okazji "Tygodnia z Igrzyskami Śmierci" postanowiłam zapoznać się z dwiema pozostałymi częściami trylogii oraz jej adaptacjami filmowymi.

Od kiedy przeczytałam pierwszą część "Igrzysk ..." minęło kilka miesięcy, więc zastanawiałam się, czy po takim czasie uda mi się bez większych problemów odnaleźć w świecie Katnis Everdeen. Czy nie będę miała problemów z przypomnieniem sobie poszczególnych wątków igrzysk oraz postaci z książki. Gdy zaczęłam czytać okazało się, że nie ma mowy o podobnych problemach. Pisarka przypomina najważniejsze wydarzenia z pierwszej części trylogii, opowiada o tym, jak igrzyska wpłynęły na życie oraz osobowość Katniss. Dowiadujemy się, co dzieje się z Galem oraz Peetą, jak wyglądają ich relacje z Katniss – a przyznam, iż tego byłam ciekawa najbardziej po przeczytaniu pierwszej części. 

Książka "W pierścieniu ognia" przedstawia historię Katniss pół roku po igrzyskach, w których wzięli udział ona i Peeta. Teraz naszych zwycięzców czeka tournee po dwunastu dystryktach Panem, podczas którego, chcąc nie chcąc, przypominać będą ludziom o władzy Kapitolu. Pod płaszczykiem radości z ich wygranej w igrzyskach uzmysławiać będą ludziom, iż pozorny spokój w ich dzielnicach za chwilę znów zostanie zachwiany. Kolejna dwójka (dziewczyna i chłopak) z każdego dystryktu będzie musiała wyruszyć na scenę i walczyć o swoje życie.

Nasza bohaterka pragnie odbyć to okropne tournee i odpocząć, zapomnieć o głodowych igrzyskach, choć na chwilę, zanim ponownie zostanie zaangażowana w nie, tym razem jako mentorka rekrutów z jej dystryktu. Jednak, Suzanne Collins zaskakuje nas ponownie tym, co przygotowała dla Katniss. Jeszcze przed planaowanym tournee w domu naszej bohaterki pojawia się pewien niespodziewany gość, który jak łatwo się domyślić, wprowadza niemałe zamieszanie w życiu dziewczyny. A to dopiero początek historii...

Po przeczytaniu pierwszej części "Igrzysk śmierci" zachwyciłam się książką. Teraz, świeżo po lekturze "W pierścieniu ognia" nadal jestem nimi zafascynowana. Świat stworzony przez Suzanne Collins, pozornie fantastyczny, przedstawia państwo totalitarne, w którym społeczeństwo nie ma prawa głosu. Ludzie traktowani są jak pionki w grze jego władz, a jakikolwiek sprzeciw może być przyczyną tortur wobec winowajcy lub nawet jego śmierci. Książka przedstawia również w doskonały sposób tok myślenia oraz emocje osób, które uwikłane zostały w walkę przeciw sobie wzajemnie w celu utrzymania się przy życiu. Przedstawia psychikę osób, które musiały walczyć o swoje życie, zabijając innych, niewinnych ludzi.

Wróćmy jednak do świata stworzonego przez autorkę. Sytuacje opisane przez Suzanne Collins, choć nieprawdziwe, wydają się tak rzeczywiste, że niemal bierzemy w nich udział. Podczas lektury zdarzało mi się uśmiechać, popłakać, ale najczęściej z zapartym tchem przewracałam kartki książki, by poznać dalszą część historii. Mnóstwo niespodziewanych zwrotów akcji powodowało, że nagle otwierałam ze zdumienia usta i przeżywałam kolejne, nieopisane emocje.

Pisarka wspaniale przedstawiła bohaterów swej powieści. Nawet kiedy niewiele dowiadujemy się o jakiejś postaci – wyróżnia się ona spośród pozostałych jakąś cechą wyglądu bądź charakteru i nawet jeśli nie zapamiętamy jej na dłużej – po przeczytaniu opisu jesteśmy w stanie ją sobie dokładnie wyobrazić. Niektóre postacie z książki darzymy ogromną sympatią, inne niechęcią, ale rzadko kiedy pozostają nam one obojętne, zwłaszcza gdy poznajemy je bliżej. Według mnie nie ma wśród nich postaci mdłych, bezbarwnych.

 

W "Igrzyskach Śmierci" Suzanne Collins pokazała, iż potrafi stworzyć książkę pełną akcji i napięcia. W drugiej części udowodniła, że nawet, kiedy pozornie wszystko się ułożyło, gdy Katniss i Peeta mają jedynie jechać w "odwiedziny" do dwunastu dystryktów, by "świętować swe zwycięstwo", gdy nie spodziewamy się walk i rozlewu krwi – a jedynie "wizyt" w kolejnych dzielnicach Panem – to i tak nie będziemy się nudzili. Wspomnieć też muszę tutaj, że jeśli jednak rządni jesteście akcji mrożącej krew w żyłach – to i taką tutaj odnajdziecie, i to również w dużej dawce.

Jestem bardzo zadowolona, że czytanie rozpoczęłam od "Igrzysk śmierci" i kolejne części pochłaniam po kolei, gdyż nie mogę doczekać się chwili, kiedy sięgnę po następny tom. Jeśli ktoś przeczyta tylko drugi tom, nie znając początku historii może zakończyć lekturę z lekkim niedosytem (ze względu na jej zakończenie) i może nie czuć potrzeby sięgnięcia po pozostałe tomy. Ja, po lekturze "W pierścieniu ognia" również czuję pewien niedosyt, lecz ten pcha mnie ku jak najszybszemu sięgnięciu po "Kosogłosa", którego uwielbiają rzesze czytelników. Jeżeli zaś ktoś, tak jak ja, czytał pierwszą część, zapewne dojdzie do wniosku, iż całość wspaniale się ze sobą komponuje i z pewnością zapragnie sięgnąć po trzecią część trylogii.

"Ptak, broszka, piosenka, jagody, zegarek, suchar, sukienka, która staje w płomieniach." Cóż dodać mogę? Polecam szczerze i z całego serca wszystkim czytelnikom (może jedynie poza dziećmi ;) ).

A Wy czytaliście już drugą część "Igrzysk ..."? Jakie są Wasze wrażenia? :)

 

Tydzień z "Igrzyskami Śmierci" wystartował....

Dzisiaj zaczął się

Tydzień z "Igrzyskami Śmierci"

zorganizowany na facebooku przez 6 blogerek. Zapraszam Was serdecznie do wzięcia udziału w tym wydarzeniu. Ja biorę w nim udział, a że temat przewodni ogromnie inspirujący postaram się jak najaktywniej w nim uczestniczyć. W ciągu tygodnia na moim blogu pojawią się recenzje kolejnych części książek i filmów, więc zapraszam Was również tutaj, do mnie. A tak najmocniej zachęcam do sięgnięcia po książki i filmy – kolejne części trylogii "Igrzysk Śmierci". Wkrótce premiera drugiej części "Kosogłosa" więc jest to doskonały czas na nadrobienie igrzyskowych zaległości. ;)

Ja rozpoczynam od recenzji I tomu trylogii. :))

"Igrzyska śmierci" to książka, która znalazła się w moich rękach tak naprawdę przez przypadek. Nie planowałam zapoznawać się z jej treścią, ale w wakacje trafiła się okazja przeczytania w krótkim czasie kilku książek ze stosiku bibliotecznego mojej siostrzenicy Natalki, a że zauważyłam wśród jej buków "Igrzyska śmierci" o których wiele dobrego słyszałam – postanowiłam jednak po nie sięgnąć. 

Moja przygoda z tą pozycją zakończyła się po trzech dniach, a książka spodobała mi się do tego stopnia, że zapragnęłam mieć całą serię "Igrzysk" wśród innych buków na swojej półce. Poprzez to tym bardziej należy docenić ich wartość, ponieważ książki w moim mieszkanku zazwyczaj pojawiają się, a po przeczytaniu zmieniają właścicieli, abym mogła cieszyć się innymi lekturami. Na stałe mam w swojej biblioteczce tylko kilkadziesiąt ulubionych pozycji, gdyż nie posiadam zbyt wiele miejsca na nie, a jednak zapragnęłam by znalazły się wśród nich "Igrzyska śmierci". Jaka ja byłam szczęśliwa, gdy dostałam książkę w prezencie na urodziny od męża. :))

Nie będę opowiadała treści książki, gdyż o niej wiele można przeczytać w internecie. Ograniczę się jedynie do opinii na jej temat. Do rzeczy więc...

Suzanne Collins wymyśliła wspaniałą fabułę dla czytadła. Dwanaście dystryktów, z których każdy zajmuje się inną dziedziną przemysłową i dostarcza dla Kapitolu innych dóbr, coroczne Igrzyska Śmierci mające przypominać o stłumieniu buntu sprzed lat przez władze Kapitolu, Igrzyska podczas których dwóch zawodników (chłopak i dziewczyna) z każdego dystryktu ma na specjalnie zorganizowanej w tym celu arenie – walczyć na śmierć i życie z innymi trybutami, albowiem zwycięsko wyjdzie z tej wojny tylko jeden z nich. W końcu scena – pułapki, które się na niej znajdują i z jakimi przychodzi się zmierzyć trybutom, barwni bohaterowie i ich losy na arenie – wszystko to składa się na doskonałą historię, pełną nagłych zwrotów akcji i nieustającego napięcia.

Autorka wykreowała bardzo ciekawych bohaterów, spośród których jednych darzy się sympatią, a innych nie można znieść. Im bliżej się ich poznaje tym trudniej przejść obok nich obojętnie. Cieszyłam się, gdy pisarka nie naświetlała zbyt dokładnie sylwetek postaci, które następnie uśmiercała na arenie. Im bliżej poznawałam bohaterów – tym bardziej zżywałam się z nimi i ciężko było ich żegnać. Śmierć jednej z trybutek wywarła na mnie szczególne wrażenie. Polały się łzy. 

Nie wiem, jak brzmi tekst "Igrzysk śmierci" w oryginale (nie znam języka angielskiego), ale tłumaczenie Małgorzaty Hesko – Kołodzińskiej oraz Piotra Budkiewicza ogromnie przypadło mi do gustu. Doskonałe opisy sprawiały, iż nie miałam problemu z wyobrażeniem sobie kolejno przedstawianych osób, zjawisk, sytuacji. Wręcz przeciwnie – dzięki nim z łatwością wczuwałam się w sytuacje i nawet nie zauważałam, w jak szybkim tempie umykały mi kolejne strony książki. Z całego serducha kibicowałam Katniss w jej potyczkach na arenie oraz rozterkach sercowych, bo i o takich wspomniano. ;)

Nie będę już truła. Książkę serdecznie polecam nie tylko fanom science – fiction, ale także kochającym kryminały, thrillery, czy nawet obyczajówki (podobnie jak ja ;) ).

W najbliższych dniach zapraszam na moją ocenę ekranizacji "Igrzysk śmierci". Czytajcie kolejne tomy trylogii, oglądajcie ekranizacje, wpadajcie do dziewczyn na facebooka, do mnie na blog i przede wszystkim, dzielcie się ze mną swoimi wrażeniami. Jestem ogromnie ich ciekawa. :))

No właśnie... czytaliście już tę książkę? A może oglądaliście film? Jakie jest Wasze zdanie na ich temat? :))

Mój październikowy stosik

Dziś krótko i na temat. ;) Jak wiecie – półki me uginają się już niemal od książek i obiecałam sobie solennie nie kupować ich zbyt wielu. Kupuję i dokładam do biblioteczki tylko te na których przeczytaniu szczególnie mi zależy. I mimo, iż październik obfituje aż w osiem pozycji jestem ogrooomnie zadowolona, gdyż są to książki, na które polowałam i po które sięgnę z niesamowitą przyjemnością. :)) A oto moje zdobycze:

Cztery książki znajdujące się u góry stosu to zdobycze biedronkowe, cztery kolejne pochodzą z wymian książkowych.

Aby nie gromadzić kolejnych książek, które długie miesiące będą leżały na półce w kolejce na przeczytanie dwie z nich: "Harry Potter" i kamień filozoficzny" oraz "Uroczysko" planuję przeczytać w trakcie zbliżającego się wielkimi krokami Bookathonu. :))

A czy Wam któreś z tych książek przypadły do gustu szczególnie? Co polecacie mi przeczytać w pierwszej kolejności? :))

Listopad 2015 - gratki dla książkoholików :)

Hej Kochani!

Dziś przybywam z postem informacyjnym. ;) Pragnę podzielić się z Wami wiadomościami dotyczącymi listopadowych gratek dla książkoholików. Zapraszam Was na dwie promocje książkowe oraz dwa wydarzenia o których informacje zdobyłam ostatnio. :))

Po pierwsze... moja od jakiegoś czasu ulubiona "księgarnia" :D

ponownie (od poniedziałku 9.11) rusza ze sprzedażą książek. Jak zwykle zakupić będzie można bestsellery w cenie 24,99 zł, a ponad to książki kreatywne dla dzieci i dorosłych oraz książki aktywizujące za 14,99 zł. Na szczęście wśród bestsellerów, choć są ciekawe tytuły, nic nie przyciąga mnie do tego stopnia, abym znowu miała odchudzać portfel (ufff... ;) ), ale z pozostałych na pewno coś wybiorę (ostatnio szczególnie ciekawią mnie kolorowanki dla dorosłych).

A oto linki dla zainteresowanych:

https://biedronka.okazjum.pl/gazetka/gazetka-promocyjna-biedronka-09-11-2015,16914/11/

http://www.biedronka.pl/pl/bestsellery-9-11

http://www.biedronka.pl/pl/ksiazki-kreatywne-9-11

I jak? Upatrzyliście coś dla siebie? :)

Po drugie... od poniedziałku pojawi się w kioskach prasowych pierwsza część książek z nowej kolekcji – książek Nicholasa Sparksa. :D

Mało tego – jako pierwszy ukaże się "Pamiętnik" – moja ukochana książka tego autora, której jeszcze nie mam na półce. :D Pozostaje mi tylko dylemat, czy kupować kolejne części? Stałego miejsca na książki mam na półkach niewiele. Kolejne pozycje pojawiają się na nich i znikają, abym mogła cieszyć się nowymi. Zostawiam sobie tylko te szczególne. Cała kolekcja pisarza zajęłaby mnóstwo miejsca. Z drugiej strony te buki wydane będą pięknie, mają być w grubych oprawach (chociaż pojęcia nie mam, gdzie ja to wyczytałam) i chętnie zapoznałabym się z całą twórczością autora, a później dzieliła radością czytania tych pozycji z innymi kochającymi buki, znajomymi. No nic... ja pozostaję z tym dylematem, a Was odsyłam po więcej informacji na stronę Literia

na facebooku

oraz na stronę prenumeraty.

I .......... WYDARZENIA :D

Po pierwsze... dnia 16 listopada rusza "Tydzień z Igrzyskami śmierci", organizowany przez sześć blogerek z okazji premiery kinowej II części "Kosogłosa" w Polsce.

Dziewczyny zachęcają do "pierwszego czytania", ;) odświeżenia sobie trylogii (jeśli już ją czytaliście) oraz oglądania filmów. :)) Namawiają do udziału w wydarzeniu blogerów i nieblogerów, czytelników i kinomaniaków, wielbicieli tej trylogii oraz tych, którzy mają chęć się z nią zapoznać. :))

Ja mam za sobą pierwszą część "Igrzysk śmierci" (zarówno tę czytelniczą, jak i filmową) i od dawna miałam ogromną chęć zasiąść do kolejnych, dlatego postanowiłam wziąć udział w wydarzeniu. Jednak ogromnie chcę przeczytać i obejrzeć obie części trylogii, które mi pozostały (a może i odświeżyć sobie pierwszą) dlatego do czytania wzięłam się już teraz. 

Z przyjemnością w ciągu organizowanego przez dziewczyny tygodnia z "Igrzyskami" również podzielę się z Wami swoimi wrażeniami z lektur i filmów. I kto wie? Może także wybiorę się do kina?

Tymczasem zapraszam Was na

facebookową stronkę.

 Jak myślicie? Dołączycie do wydarzenia?

Akcja świetna więc niech wieść się niesie... :))

Pozdrawiam dziewczyny! :)

Po drugie... rusza druga edycja czytelniczej zabawy BookAThon Polska, edycja zimowa. :D Tym razem Anita i Ewelina w ramach wyzwań proponują przeczytać książki:

• z czymś czerwonym na okładce,
• z listy 100 tytułów BBC,
• szkolną lekturę, której wcześniej się nie czytało,
• zdobywców nagród literackich,
• pozycje wybrane dla nas przez inne osoby,
• coś polskiego autora.

Dziewczyny jako jedno z wyzwań zakładają przeczytanie 1500 stron, ale ja, jak się domyślam, w natłoku zajęć z tym ostatnim nie podołam. Jednak przede wszystkim chodzi tu nie o przeczytanie 1500 stron, lecz o wspólną, wspaniałą czytelniczą zabawę.

Podczas poprzedniej bawiłam się wspaniele, więc i tym razem tak będzie. :))

Was zapraszam na

facebookową stronę BookAThonu Polska

 a sama powoli kompletuję stosik na czytelniczą gratkę w dniach 30.11 – 06.12.2015 r.

To jak? Przyłączacie się do zabawy? :))

Napiszcie koniecznie, która z informacji zamieszczonych w tym poście zaciekawiła Was najbardziej. Skorzystacie z którejś propozycji? :))

Ślę Wam wszystkim cieplutkie pozdrowienia! :))

"Love, Rosie" - recenzja doskonałej lektury do poczytania w święto Wszystkich Świętych

"Love, Rosie" Cecelii Ahern to druga powieść autorki, którą miałam przyjemność przeczytać. Książka "P.S. Kocham Cię" zrobiła na mnie ogromne wrażenie i w najbliższym czasie na blogu pojawi się jej recenzja. Najpierw jednak "Love, Rosie".

Dzięki modnej od jakiegoś czasu tradycji Haloween wiele osób namawia do czytania w obecnym czasie historii potwornych, budzących w czytelniku grozę. Ja nie przepadam za tego typu literaturą. Ponad to święto Wszystkich Świętych i Zaduszki – to dla mnie czas wyciszenia, odpoczynku, wspomnienia bliskich, których już nie ma wśród nas, kontaktu z tymi, których towarzystwem możemy się jeszcze cieszyć, zastanowienia się nad swoim życiem oraz wyznawanymi wartościami – dlatego ja do przeczytania polecam Wam teraz właśnie "Love, Rosie".

Właśnie skończyłam czytać tę uroczą historię i choć czytałam ją przez dłuższy czas, w przerwach na zapoznawanie się z innymi lekturami, i choć początkowo traktowałam ją obojętnie – gdy przysiadłam przy niej chwilę dłużej – porwała mnie.

"Love, Rosie" to przepiękna i wzruszająca książka o miłości i przyjaźni. Powieść o życiu, o tym, jak plotą się jego koleje, o marzeniach, dojrzewaniu, przemijaniu. Nie wiem, jak mężczyźni, ale na pewno każda kobieta odnajdzie w tej historii siebie – siebie dwudziesto-, trzydziesto-, a może czterdziestoletnią. I nie mam tu na myśli głównego wątku – wielkiej miłości do chłopaka, mężczyzny. Chodzi o kolejne etapy istnienia, pewną dojrzałość lub jej brak, spostrzeganie rzeczywistości w różnych momentach życia.

Sam wątek Rosie i Alexa zakochanych w sobie, przez lata poszukujących do siebie drogi – nie przekonuje mnie jakoś szczególnie, podobnie jak przyjaźń kobiety z mężczyzną, gdy jedno z nich lub oboje pozostają w innym/innych związku/związkach. Wiadomo, że kiedy w związku pojawiają się kłopoty, a na wyciągnięcie ręki jest przyjaciel płci odmiennej, wydaje się on bardziej wyrozumiały, szczery, opiekuńczy itd., w przeciwieństwie do "oddalającego się od nas" partnera, który w tym układzie traci "kolejne punkty". Zazwyczaj też w takim układzie przynajmniej jedno z "przyjaciół" zaangażowane jest uczuciowo. Tak postrzegam to ja, pozbawiona złudzeń co do przyjaźni damsko – męskiej "starowinka". ;)

Sam rozwój wątku dotyczącego historii głównych bohaterów też mógł być całkiem inny, niż opisany. Może gdyby nasi bohaterowie zostali parą wcześniej – okazało by się, że zawodzą się wzajemnie i wcale nie tworzyliby tak cudownej pary, jak im się wcześniej wydawało. Zakończenie książki także nie przekonało mnie do końca, choć wzruszyłam się czytając je i nie wykluczam, iż historia taka mogłaby mieć miejsce.

Ujął mnie za to wątek przyjaźni dwóch kobiet: Rosie i Ruby. Ogromne wrażenie zrobiły na mnie opowieści o macierzyństwie, rodzinie, dojrzewaniu i przemijaniu – naprawdę nakłaniają do przemyśleń. Za istotne uważam też wątki o marzeniach oraz dążeniu do ich realizacji. W książce można odnaleźć wiele pięknych przemyśleń.

Denerwowało mnie, gdy Alex, nie tylko jako dziecko, ale również jako dorosły już mężczyzna, parający się poważnym zawodem, w różnorakich wiadomościach pisemnych rzucał swoje "wjem", zamiast "wiem". Wyrażenie to mogło wydawać się urocze, gdy był chłopcem, ale nie w wieku lat dwudziestu, trzydziestu... Zdaję sobie sprawę, że innym osobom może to nie przeszkadzać, ale mnie szczerze irytowało.

Książka pisana jest w dość nietypowy sposób, albowiem jest to zbiór: maili, listów, sms-ów, kartek okolicznościowych, czy artykułów z gazet, dość łatwo jednak zrozumieć można jej treść. Ja, mimo takiego stylu książki, po ukończeniu czytania odbieram ją jako powieść.

"Love, Rosie" pełna jest emocji. Niby opowiada o codzienności, raczej pozbawiona jest nagłych zwrotów akcji, nie trzyma w napięciu, a jednocześnie wyzwala w czytelniku mnóstwo uczuć. Poznając jej treść uśmiechałam się, czasem śmiałam w głos, wzruszałam, a nawet uroniłam łzę. Właśnie dlatego, pomimo moich zarzutów do głównego wątku, a chwilami i samej historii – uważam, iż jest to cudowna, warta zapoznania się z jej treścią, książka. :))

A Wy już czytaliście to czytadło? Jak je oceniacie? Może macie je w planach, albo jest to lektura kompletnie Wam obojętna?

Moje zdanie na temat przyjaźni damsko – męskiej znacie. A Wy, co sądzicie o takiej długoletniej przyjaźni podczas gdy pozostaje się w związkach z innymi osobami? Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii. :)